In Saint-Armand de Coly is de herfst een feest
In mijn vorige leven zakte ik bij het verzetten van de klok prompt in een herfstdip. Sinds ik een natuurmens ben en het voorrecht smaak van wonen en leven in Frankrijk, vier ik het najaar. Zo bezochten we in opperbeste stemming de herfstmarkt in Saint-Amand de Coly. De timing was onfortuinlijk, want het was er een dooie boel. Dat past dan wel weer mooi bij de herfsttij. Net als de herfsttooi die het landschap van de Périgord droeg op onze weg herwaarts.
Het weer is allesbehalve herfstig. Bij aankomst wijst een thermometer aan de zijgevel van een oude schuur 23 graden aan. In de schaduw. De man aan het grote wiel van de kastanjemolen is gehuld in hemdsmouwen. De vlammen onder de trommel spetteren vrolijk op vers gesprokkeld kastanjehout. Toonbeeld van lokale circulaire bedrijvigheid. Voor twee euro kopen we een papieren puntzak vol gepofte lekkernijen. Wees gegroet, Moeder Natuur, vol van genade. Bid voor ons zondaars!
Drie weesgegroetjes in de ochtend en drie in de avond. Een probaat middel tegen doodzonden en in het bijzonder tegen onkuisheid, zo zegt de katholieke leer. Antonius van Padua muntte dit vrome ritueel. Ergens tussen 1195 en 1231. De geschiedenis van Saint-Armand de Coly gaat verder terug. Het dorp dat het label der Plus Beaux Villages de France draagt, is vernoemd naar een kluizenaar uit mijn streek, de Limousin, die in de zesde eeuw de bewoners van de Vallei van Coly trachtte te kerstenen.
In Saint-Armand de Coly kwam boontje om zijn loontje
Het zaaigoed van de diepgelovige einzelgänger ontkiemde in vruchtbare bodem, wat in de twaalfde en dertiende eeuw resulteerde in de bouw van een immense abdij met bijbehorende kerk. Tot diep in de herfsttij der middeleeuwen huisden er Augustijner monniken in het klooster. Naar verluidt hielden ze er een decadente levensstijl op na, die werd afgestraft met de zwarte pest. Boontje kwam toen nog om zijn loontje. De abdij stortte in. De kerk met zijn dertig meter hoge klokkentoren bleef fier overeind staan en wordt gerestaureerd, zien we tijdens ons bezoek.
Tegenover de abdij ligt een aardig restaurant. De waard is juist doende de menuborden binnen te halen. Het werk zit erop. Op zondagavond is de zaak gesloten, zoals veel eetgelegenheden op het Franse platteland. Wij aten onderweg een niet onverdienstelijke pizza. We komen vanuit Brive-la-Gaillarde, waar we een gastronomische avond beleefden. Die ligt nog enigszins zwaar op onze magen. Daarom bewaren we onze gepofte kastanjes voor later en slaan we alles beleefd af wat ons in het kleine, tot markthal omgebouwde gemeenschapshuis in Saint-Amand de Coly wordt aangeboden om te proeven.
Herfsttij, glas cider erbij
We lopen langs tafels met huisvlijt, kruidenplanten, loten van en informatie over de kleine truffeleik, potten met honing, geitenkaasjes, vers geplukte cèpes, streekwijnen, allerlei variëteiten onvergelijkbare appels en peren en wat dies meer zij. Aan één tafel kan men verse cider drinken. Buiten zagen wij innemende jongemannen in de weer met een vracht appels en een nostalgische ciderpers. In een zijzaaltje luisteren ouden van dagen aandachtig naar een lezing over de bijen- en honingcultuur. Een heer van stand probeert me naar binnen te praten, maar ik verzin een list en maak me uit de voeten. Wij weten genoeg.
Oh!, wat zou ik me graag die dagen van vriendschap en geluk herinneren, die dagen waarin het leven lieflijker was en de zon zoveel magistraler scheen dan vandaag. Zo bezong Yves Montand het herfstgevoel in Les Feuilles mortes. De bijpassende melancholie blijft uit. Tijdens de najaarsmarkt in Saint-Armand de Coly straalt de zon uitbundig. Als we het dorp de rug toekeren, met een warme puntzak kastanjes in de hand, geeft de thermometer aan de zijgevel van de oude schuur nog steeds 23 graden aan.
Tja, zo is zelfs de herfst een feest!
