Een authentiek Creusoiser boerderijtje
De jongeman deed zijn best om de zaken zo voordelig mogelijk voor te stellen. Mij charmeerde het keurig gewitte boerderijtje wel, maar mijn vrouw leek te huiveren.
Ze stond als aan de grond genageld en zei toen ik even omkeek: ‘Ik wil hier weg, nu.’
Ze zag lijkbleek.
Ik mompelde wat excuses naar de jongeman die de bezichtiging in duigen zag vallen en begeleidde mijn vrouw naar buiten. Daar hapte ze naar adem. ‘Wat is er in godsnaam met je aan de hand?’ vroeg ik, terwijl ik de auto startte. “Er is daar iets niet pluis”, zei ze. “Vraag me niet wat, maar mijn bloed stolde in mijn aderen.”
Dit bekoorlijke, Creusoiser boerderijtje ging het niet worden. Dat was duidelijk.
Het verhaal van Le Point du Jour
Maar kenden we de geschiedenis dan niet? De stamgasten staarden ons vol ongeloof aan, nadat we onze sinistere ervaring met het boerderijtje in Le Point du Jour hadden gedeeld. De kranten hadden er vol van gestaan. De Creuse haalde zelfs het landelijke nieuws! Wij wisten van niets. Ons leek de boerenbedoening in Le Point du Jour volmaakt voor onze verdere toekomst in La Douce France. Niet te duur, niet te groot, fijn stuk grond, afgelegen maar niet geïsoleerd, een oase van groen en rust. Hoe konden we zo stom en onwetend zijn, vond men in de plaatselijke bistro.
Het verhaal kwam op gang. Het ene detail was barbaarser dan het andere. Ons boerderijtje werd jarenlang bewoond door Séverine Lafont en Pascal Formont. De moeder van Séverine, Madeleine Alleyrat, die haar leven sleet in een rolstoel en hoogst zelden buitenkwam, woonde bij de tortelduifjes in. Madeleine eindigde op 56-jarige leeftijd in een paar goed afgesloten verfblikken, onder een laag teer. Althans, dat wat van haar resteerde, nadat Séverine en Pascal de meest morbide methoden hadden toegepast om zich van haar overschot te ontdoen. “Van die grote blikken muurverf, waar je plafonds mee kunt witten”, gaf één van de stamgasten als toegift. Alsof dat ertoe deed.
Waar laten we het lijk?
Het leek geen moord in koelen bloede. Madeleine, die voor 80% gehandicapt was, kreeg met regelmaat klappen van haar dochter Séverine en schoonzoon Pascal. Gewoon omdat haar aanwezigheid het dappere stel irriteerde. In de nacht van 7 op 8 maart 2004, zo bleek uit politierapporten, kreeg ze net even een optater te veel. Ze bleef erin. Vanaf dat obscure moment waren Séverine en Pascal geobsedeerd door één vraag: waar laten we het lijk?
Moeders ging eerst een tijdje in de vrieskist. Maar daar voelde het stel zich niet senang bij. Dus begroeven Séverine en Pascal hun diepgevroren maman in de cave, waar ze haar overgoten met gebluste kalk. Nog waren ze er niet gerust op. Ze groeven Madeleine weer op en besprenkelden haar resten met accuzuur. Ze verstopten het gehavende kadaver in een oude wasketel op zolder, die ze volstortten met cement.
Toen ze vanuit hun gehuurde boerderijtje besloten te verhuizen naar een andere stek in de Creuse, moest Madeleine uit angst voor ontdekking mee. Ze hakten haar los uit het cement, propten het allegaartje in twee immense verfblikken, gooiden er een laag teer overheen en sloegen de blikken op in een huurgarage in een nabijgelegen departement. Daar zou geen Franse haan naar kraaien. Madeleine ’s overlijden werd verzwegen voor de autoriteiten. Séverine en Pascal streken tevreden haar invalidenpensioentje op. € 27.195,- in ruim twee jaar tijd.
Wie gaf maman de fatale oorvijg?
Na die twee rijke jaren was het uit met de pret. Madeleine kwam bij leven weliswaar nooit buiten, maar een andere dochter van het slachtoffer vond het na drie jaar ‘wel wat eigenaardig’ dat ze helemaal nooit meer iets van haar moeder vernam. Ze stuurde de gendarmerie erop af. Dat leidde in 2007 tot de gruwelijke ontdekking van de goed gevulde blikken. Blikken waar eerder verf in zat – veegvaste verf om muren en plafonds mee te witten.
Tot op de dag van vandaag schuiven Séverine en Pascal elkaar de zwartepiet toe. Volgens Séverine gaf Pascal haar moeder de fatale oorvijg. Volgens Pascal, die aanvankelijk een bekentenis aflegde die hij later herriep, heeft Séverine de moord op haar geweten. Nou ja, geweten. Daar geven geen van beiden veel blijk van. In 2011 werden ze veroordeeld tot respectievelijk twintig en vijftien jaar gevangenisstraf. Saillant detail, vrijgegeven door justitie: op de dag van haar dood woog Madeleine slechts 38 kilo. Dat was al niet veel, maar door haar lijk bloot te stellen aan kalk, accuzuur, cement en teer kromp Madeleine zozeer dat een doodkist voor een pasgeboren baby volstond om haar ter aarde te bestellen.
“Zie je nou wel dat er iets niet pluis was”, zei mijn vrouw toen de verhalen verstomden.
“Maar het was wel een charmant boerderijtje”, zei ik, “een authentiek Creusoiser boerderijtje.”
